Verslag van de laatse week!

Vorige week namen we rond deze tijd afscheid in het ziekenhuis. Gingen we nog een broodje eten met Raphael, Gerhard en Silvirius. Nu precies een week later is het koud in Nederland, heb ik mijn eerst feestje en rugbytraining alweer achter de rug. Hoe snel je weer in je dagelijks oude leventje terug stapt is ongelovelijk. Wat mij aan gaat, gaat dat iets te snel. Ik had nog wel even willen nagenieten van de tijd in Namibië.
Hier volgen, zoals beloofd, de laatste dag verslagen aanvullend met foto's.


Dinsdag 22 mei ’07
“s nacht was ik (Mirjam)op de een of ander vage manier ziek geworden. In een keer werd ik enorm beroert en toen besloot ik maar even te gaan k....n. Dat zou opluchten, dacht ik. Maar ik had al gauw geschoten dat er iets mis heeft moeten zijn met de kip. Want het was allemaal kip wat ik er uit spuugde. Na een onrustige nacht voelde ik me dinsdag ochtend hondsberoerd en echt ziek. Ik besloot mijn bed niet uit te komen. Stance is wel naar het ziekenhuis gegaan om fotolijstjes op te hangen en andere dingen te doen. Tot 13.00 heb ik geslapen en toen ben ik in bad gegaan. Ik dacht dat het daarna beter was, maar dat viel tegen. Ik voelde me erg zwak. De rest van de dag heb ik op bed gelegen filmpjes kijken. ’s Avonds kwam Silvirius nog even langs. Ik had net mijn temperatuur opgemeten. Pfff 39.1 das heavy toch maar even een aspirientje nemen.

Woensdag 23 mei ’07
Ik voelde me iets beter. Ben vroeg begonnen met het inpakken van de tas. Ik dacht namelijk als het erger wordt kan ik altijd terug in bed kruipen. We hadden om 13.00 afgesproken om met Sankie, Isabel, Gerhard en Henk de dominee te gaan lunchen. Eerst ging ik even mijn dagboek laten printen en de foto’s. De lunch was erg gezellig. Ik vertelde Henk van mijn ziek zijn en hij adviseerde mij toch even de dokter te gaan bezoeken. Dus dat ben ik gaan doen. Ik kwam bij dokter Nel en hij zei dat hij bang was voor Malaria. Dus ik kreeg een test, maar die was gelukkig negatief. Hij heeft me verder onderzocht en vroeg wat er met mij was gebeurt. Aangezien ik helemaal bruin wit was ha ha ha. Mijn bloedsuiker was goed, maar de bloeddruk te laag en de pupillen erg groot. Het was waarschijnlijk het vlees, dus een maaginfectie. Ik kreeg wat pilletjes en nog wat complimenten voor mijn prachtige schilderingen in het ziekenhuis.
Op de terug van de dokter kwam ik de jongens uit Epukiro tegen. Ze vroegen wanneer de party was ha ha ha. Ik nodigde ze uit voor het eten bij het volunteerhouse. Het werd weer een zeer geslaagde avond. Dit keer zonder biertjes en sigaretje voor mij.. aangezien mijn ziekheid. Stance vroeg de heren iets in haar dagboek te schrijven. Wanneer ze klaar waren vroeg Berthol of hij ook iets voor mocht schrijven. Natuurlijk!!! Leuk zelfs. Raphael zei dat hij niet zo’n schrijver was.. dus ik zei okey het hoeft niet joh! Maar bij vertrek drukte hij mij een brief in handen en ik mag hem pas in het vliegtuig lezen.. oeuhhhhh spannend.

donderdag 24 mei 2007
Op tijd moesten we eruit want we moesten de rest pakken en naar het ziekenhuis. Toen we in het ziekenhuis waren stond er een hele delegatie ons op te wachten. Er werden verschillende speeches gehouden en we werden hartelijk bedankt, heel lief allemaal. We krijgen een soort van oorkonde SUPER lief. Heel warm allemaal. Op de terug weg van het ziekenhuis gingen we nog even gedag zeggen tegen Operi en Levi. Ook dat was heel ontroerend. We hadden een rekenmachine voor Operi gekocht. Ook kregen ze een blocnote met daarin een persoonlijk stukje. Bij Levi heb ik erin geschreven hoe leuk ik de after party van ons feest vond hi hi hi. Met een dikke knuffel en een aai over de bol namen we afscheid. Van de supermarkt naar huis kwam ik Raphael weer tegen. Hij was in town om kinderen te brengen en te halen. We vroegen of hij nog zin had in een bakje thee en een broodje. Ja leuk natuurlijk. Silvirius kwam ook nog langs en Gerhard kwam nog iets halen. Ondertussen zaten we weer met een balkon vol black guy’s op de veranda lekker broodjes te eten. Imelda had een lift voor ons geregeld en we werden door de mannen uitgezwaaid.. geweldig. Naar het Old age house hebben we nog taart gebracht en chocolade voor de man die ons telkens cadeautjes bracht. We hebben nog even gedag gezegd tegen Marieke (en Heinrich was daar ook) en toen gingen we echt naar Windhoek.

Vrijdag 25 mei ’07
Vandaag de allerlaatste dag in Namibië. We gaan lekker souvenir shoppen in Windhoek. ’s Middags ging ik nog even lekker zonnen en in de middag kwam Imelda ook bij de lodge. Zij gaat morgen immers met ons mee naar Nederland. ’s Avonds gaan we uit eten in de stad. Het Namibische geld is nu echt op, geld voor een biertje aan de bar is er niet meer.
We gaan vroeg slapen. Imelda slaapt met muts op, tsja het is natuurlijk wel winter.

Zaterdag 26 mei ‘07
Om 04.00 staan we op en maken we ons klaar voor vertrek. Om even voor vijf lopen we naar het hek, waar onze taxi chauffeur al netjes staat te wachten. We rijden toch even langs de pinautomaat omdat we anders de taxi niet kunnen betalen. Op het vliegveld aangekomen was het nog lekker rustig en kunnen we gelijk inchecken. Het leek allemaal erg voorspoedig te gaan tot dat de mensen van de airport vervelend begonnen te doen over mijn veel te zware tas. Ik moest mee naar boven, naar het zogenaamde betaal kamertje. Ik heb er nog 40 euro weten af te praten, maar ik moest 80 euro bijbetalen. Dachten we eindelijk klaar te zijn voor vertrek blijk je ook maar een stuk handbagage mee te mogen. Natuurlijk wisten we dat wel, maar heenreis telde de laptop niet mee. Dus ik moest mijn handbagage tas ook nog laten inchecken. Uiteindelijk werd het dus allemaal nog erg laat. Hoe streng ze waren op de handbagage hoe slordig ze waren met de inhoud van de handbagage. Het lukte me om door de tascontrole te komen met een schaar.
Tegen 19.30 waren we in München. Daar werd het nog gekker. We moesten opnieuw door de douane en tascontrole. Wat de mensen aan alcohol bij de taxfree shop in Namibië kochten konden ze in München weer inleveren. De tassencontrole duurde belachelijk lang en was belachelijk streng. Mijn tube gel moest weg omdat er 50ml te veel in zat, maar ook hier zagen ze mijn schaar weer over het hoofd. Ha ha ha dus ik heb mijn twijfels over de manier van contoleren. Volgens mij kijken ze naar verkeerde dingen.
Tegen 22.00 waren we in München en om 22.45 kon ik mijn familie in de armen sluiten. Stance moest nog even wachten tot Leeuwarden.
Albert was er ook om Stance en Imelda te halen. Ik ging samen met mijn ouders en Marjolein naar het huis van mijn ouders. We hebben ’s avonds tot 4.30 nog zitten borrelen met als resultaat dat ik 24 uur wakker was. Pfff probeer dan nog maar eens te slapen.
Zondag ochtend werd ik dan ook weer voor het eerste in Nederland wakker. En hoe voelt dat nou? Raaaaaar ik ben er nog niet over uit of ik het nou echt fijn vind. De tijd in Namibië was ook echt wel heel geweldig!!!